دلم ميگيرد
از خورشيدي كه گرم نمي كند
...و نوري كه تاريكي مي دهد
ازكلماتي كه چون شيريني افسانه ها فريبت مي دهند

دلم مي گيرد
از سردي چندش آور دستي كه دستت را مي فشارد
و نگاهي كه به توست و هيچ وقت تو را نمي بيند
از دوستي كه برايت هديه ی دوبال براي پريدن مي آورد
و بعد پرواز را با منفورترين كلمات دنيا معني مي كند

دلم مي گيرد
از چشم اميد داشتنم به اين همه هيچ

گاهي حتي از خودم هم دلم ميگيرد